„Uczenie incydentalne stosuje się, aby uzyskać zachowanie docelowe poprzez czekanie, aż dziecko zainicjuje interakcję i zareagowanie w sposób, który doprowadzi do pojawienia się odpowiedniego zachowania " Hart, Risley, 1982
Uczenie incydentalne polega na aranżowaniu sytuacji uczenia przy okazji codziennych aktywności dziecka. Na uczenie incydentalne składają się następujące elementy:
-
zaaranżowanie środowiska w taki sposób, aby było w nim wiele interesujących dziecko przedmiotów i aktywności;
-
oczekiwanie na inicjatywę dziecka (kontakt wzrokowy/ gest/ wyraz/ frazę/ zdanie) dotyczącą pożądanego przedmiotu lub aktywności;
-
prośba - wskazówka terapeuty skierowana do dziecka o rozwinięcie wypowiedzi lub lepsze przybliżenie do oczekiwanej wypowiedzi;
-
dostarczenie dziecku interesującego je przedmiotu lub aktywności - nagroda
Uczenie incydentalne w praktyce
W sytuacji, gdy uczeń chciałby otrzymać ulubione ciastko, ale nie jest w stanie otworzyć pudełka, w którym znajduje się smakołyk, nauczyciel ma możliwość wykorzystania tej naturalnej motywacji dziecka do nauki np. nowego zwrotu. W tym celu instruktor początkowo może korzystać z podpowiedzi, np. werbalnych lub pisemnych. Taka podpowiedź może być w formie głoski (O), sylaby (PO), wyrazu (POMÓŻ), frazy (POMÓŻ MI) lub zdania (CZY MOŻE MI PANI POMÓC?), zależy to oczywiście od poziomu językowego ucznia. Po oczekiwanej przez nas reakcji natychmiast pomagamy w otwarciu pudełka i dostarczamy dziecku smakołyk, na którym tak bardzo mu zależało.
Oto inne przykłady zastosowania uczenia incydentalnego realizowane w naszej placówce:
